Drwęca
Historia ziem w dorzeczu Drwęcy
W okresie kształtowania się państwowości polskiej dorzecze Drwęcy było zamieszkiwane przez Kujawian, Mazowszan i Prusów. Ziemia chełmińska, leżąca na prawym brzegu rzeki, była kolebką państwa krzyżackiego, które zwiększyło najpierw swoje terytorium w górę rzeki poprzez wytępienie plemion pruskich, a następnie zagarnęło lewobrzeżne polskie ziemie: michałowską i dobrzyńską.
Decydujące starcie obu potęg rozegrało się u źródeł Drwęcy na polach między Grunwaldem, a Stębarkiem, ale spokój na tym terenie nastąpił dopiero po zawarciu pokoju toruńskiego w 1466 r. Od tego momentu środkowy i dolny bieg rzeki pozostawał przez dłuższy czas w rękach polskich, górny w krzyżackich, a następnie pruskich. W wyniku II rozbioru Polski w 1793 r. całe dorzecze Drwęcy zagarnęło Królestwo Pruskie, a po wojnach napoleońskich, od 1815 r. granica między tym państwem a Królestwem Polskim utrwaliła się w dolnym biegu rzeki. Przetrwała ona i zabory, i okres międzywojennej niepodległości, utrzymując się aż do 1945 r. W całości dorzecze Drwęcy znalazło się po raz pierwszy w Polsce dopiero po II wojnie światowej.
